ទេសចរណ៏

កោះសង្សារ ឋានសួគ៌នៃ ទេសចរស្នេហាធម្មជាតិ

Friday, 05 October 2012 14:05

កោះសង្សារដែលស្ថិតនៅបណ្ដុំកោះរុង មានរមណីយដ្ឋានដែលមានវីឡាឈើប្រណីត២៧ខ្នងស្វាគមន៍ភ្ញៀវ។

ព្រះសីហនុ: ស្ថិតនៅប្រជុំកោះរុង ភាគនិរតីនៃតំបន់ឆ្នេរសមុទ្រកម្ពុជា ទេសភាពខ្សាច់សក្បុសហ៊ុមព័ទ្ធផ្ទះឈើប្រក់ស្បូវប្រណីត បានក្លាយជាឋានសួគ៌ពិតរបស់ភ្ញៀវទេសចរ។ នោះគឺជារមណីយដ្ឋាន កោះសង្សារ ដែលផ្សារភ្ជាប់នឹងគម្រោងអភិរក្សធម្មជាតិ ជីវៈចម្រុះ និងសត្វព្រៃ។

ខុសពី ឆ្នេរសមុទ្រដែលមានមនុស្សម្នាកកកុញ នៅទីនេះ ហ្វូងមច្ឆជាតិហែលឆ្វែលឆ្វាត់ លោតផុតពីទឹកសមុទ្រពណ៌ខៀវថ្លាឆ្វង់ ខណៈបក្សាបក្សីសំចតកាយនៅលើមែកដើមកោងកាងយ៉ាងក្លាហាន។

ទិដ្ឋភាព ទាំងនោះគឺជាលទ្ធផលនៃគម្រោងអភិរក្សរបស់កោះសង្សារ ដែលធ្វើឲ្យរមណីយដ្ឋាននេះមានស្ដង់ដារខុសពីកន្លែងកម្សាន្តទូទៅ។

ស្ថិតនៅ ចម្ងាយ២៩គីឡូម៉ែត្រពីកំពង់ផែខេត្តព្រះសីហនុ រមណីយដ្ឋានកោះទាំង២នេះមានបុគ្គលិកផ្ទះបាយ អ្នកច្នៃម៉ូដអគារ និងមគ្គុទ្ទេសក៍សុទ្ធតែលំដាប់ផ្កាយ។ ភ្ញៀវដែលប្រាថ្នាមកកម្សាន្តនៅទីនេះអាចធ្វើដំណើរតាមទូក ឬក៏ឧទ្ធម្ភាគចក្រក៏បាន។

នាយកគ្រប់គ្រងផ្នែកអភិរក្សនៃ កោះសង្សារ បណ្ឌិត វ៉េន ម៉ាក់ខាលាម បានឲ្យដឹងថា៖ «កោះនេះស្ថាបនាឡើងដោយផ្ដោតលើគោលគំនិតកែច្នៃជាកោះឯកជន។ អ្នកមកស្រុកខ្មែរហើយ អ្នកត្រូវតែធ្វើអ្វីដែលអ្នកប្រាថ្នាចង់ធ្វើ»។

លោក បន្តថា៖ «ភ្ញៀវដែលស្រឡាញ់បរិស្ថាន និងចង់ចូលរួមជាមួយសហគមន៍អាចអញ្ជើញមកស្នាក់នៅទីនេះហើយរីករាយនឹង សកម្មភាពជាច្រើន»។

កោះសង្សារទាំងគូស្ថិតនៅគម្លាតពីគ្នា មិន ដល់១គីឡូម៉ែត្រផង ហើយភ្ញៀវអាចឆ្លងទៅវិញទៅមកតាមរយៈស្ពានឈើលើទឹក។ ផ្ទះវីឡាឈើដ៏ប្រណីតចំនួន២៧ខ្នងបានបំផុសខ្លួនចេញពីព្រៃព្រឹក្សា តំបន់ឆ្នេរ និងខ្លះទៀតស្ថាបនាលេចចេញពីផ្ទៃសាគរ។

នៅជុំវិញកោះ ពោរពេញទៅដោយជីវិតក្រោមបាតសមុទ្រ ឯនៅផ្ទៃគោកវិញក៏សម្បូរទីកម្សាន្តផងដែររួមមាន កន្លែងហាត់ប្រាណ ភោជនីយដ្ឋានចំនួន២ មជ្ឈមណ្ឌលសម្រាប់កក់ដំណើរកម្សាន្ត ជួលយានជំនិះផ្សេងៗ ក៏ដូចជាលេងកីឡាក្នុង និងលើទឹក។

ក្នុងចំណោម កោះទាំង២ កោះបង គឺជាកោះដែលមានទិដ្ឋភាពស្រស់បំព្រង និងគ្របដណ្ដប់ទៅដោយរុក្ខជាតិធំៗដូចក្នុងព្រៃភ្នំ។ នៅទីនោះមិនមានស្លាកសញ្ញាប្រាប់ផ្លូវអ្វីច្រើនទេ ពោលគឺភ្ញៀវអាចដើរលេង ទស្សនាបក្សាបក្សី និងតំបន់ឆ្នេរមានដុំសិលាដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ និងលន្លង់លន្លោច។ ទេសភាពបែបនេះបានក្លាយជាចំណីចក្ខុមួយដ៏កម្រនៅប្រទេសកម្ពុជា។

សំណង់ ផ្ទះវីឡាឈើនៅកោះសង្សារនេះត្រូវបានរចនាដោយស្នាដៃ របស់អ្នកស្រី មើលីតា ហាន់ធ័រ ដែលមានភាគហ៊ុនជាម្ចាស់កោះនេះផងដែរ។

ទេសភាពថ្ងៃហៀបលិចនៅផ្ទះវីឡាឈើប្រណីតមានអាងទឹកប៉ប្រ៉ះទឹកសមុទ្រ នៅឯកោះសង្សារ។

ផ្ទះវីឡាឈើទាំង២៧ខ្នងនេះមានស្ដុកទៅដោយស្រា ស្រាបៀរ និងស្រាសាំប៉ាញ។ ភ្ញៀវដែលមកស្នាក់នៅទីនេះនឹងត្រូវបានទទួលស្វាគមន៍ដោយឈុតសាច់ បន្ទះ និងឈីស ព្រមទាំងកំដរដោយសូរតន្ត្រីបបោសអង្អែលសោតាផងដែរ។
នៅ ក្នុងបន្ទប់គេង គ្រឿងសង្ហារិមទាំងឡាយមានក្បូរក្បាច់រចនាល្អសោភា។ ជញ្ជាំងត្រូវបានលម្អដោយផ្ទាំងគំនូរ និងចម្លាក់ឈើម៉ូដខុសៗគ្នា។ រីឯបន្ទប់ទឹកក៏មានបំពាក់ដោយទឹកផ្កាឈូកធ្លាក់ចំពីលើកេសាដូច តំណក់ទឹកភ្លៀង និងអាងទឹកថ្មម៉ាបដ៏រលើបរលោងដែលភ្ញៀវអាចត្រាំកាយបណ្ដើរ គយគន់ទេសភាពឆ្នេរសមុទ្រតាមបង្អួចបណ្ដើរ។
នៅខាងក្រោយផ្ទះ វីឡាទាំងនោះក៏មានអាងហែលទឹកលយប៉ប្រ៉ះផ្ទៃសមុទ្រ ធ្វើឲ្យអ្នកហាក់បីដូចជាកំពុងត្រាំទឹកប្រៃឥតកោះត្រើយ។ សម្រាប់អាហារវិញ ភ្ញៀវអាចធ្វើការកុម្ម៉ង់ហៅតាមបញ្ជីមុខម្ហូប ដើម្បីយកមកទទួលទាននៅក្នុងបន្ទប់ ឬខ្ចូស។
មិនដូច្នោះទេ ភ្ញៀវក៏អាចទៅទទួលទានអាហារខ្មែរ អឺរ៉ុប ឬម្ហូបកូនកាត់ដែលច្នៃដោយមេចុងភៅល្បីឈ្មោះ នែល វេកនើ នៅភោជនីយដ្ឋានទាំងពីររបស់កោះសង្សារ។ ម្ហូបដែលល្បីឈ្មោះរបស់មេចុងភៅរូបនេះរួមមាន ឆាមឹកអ៊ីតាលី និងការីភ្លៅកង្កែប។
ថ្វីដ្បិតតែមកដល់ភ្លាម អ្នកមានអារម្មណ៍ថាហាក់បានមកដល់កោះដាច់ស្រយាលក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែនៅទីនេះមានសកម្មភាពកម្សាន្តជាច្រើនរង់ចាំអ្នក មិនឲ្យនៅទំនេរគេងញ៉ាំអាហារ និងស្រាតែមួយមុខនោះទេ។ នៅពេលព្រឹកព្រហាម គ្រូបង្វឹកអាចជួយបង្ហាត់យោគៈដល់អ្នក។ នៅពេលព្រះអាទិត្យអស្ដង្គត បុគ្គលិកក៏អាចជូនអ្នកទៅទស្សនាភាពយន្តនៅរោងកុនឯកជនលើកោះនេះផង ដែរ។
កោះសង្សារមិនត្រឹមជាទីកម្សាន្តនោះទេ វាក៏ជាកន្លែងផ្សារភ្ជាប់មនោសញ្ចេតនារបស់អ្នកទៅនឹងវប្បធម៌ ជីវភាពរបស់ប្រជាជនកម្ពុជាផងដែរ។ នៅទីនេះ ភ្ញៀវអាចមានឱកាសចូលរួមបុណ្យប្រពៃណី ដែលមានវត្តមានព្រះសង្ឃប្រោះព្រំ។
ទន្ទឹមនឹងនោះ មគ្គុទេ្ទសក៍របស់អ្នកក៏អាចនាំអ្នកទៅលេងព្រៃកោងកាង ដែលជាមរតកធម្មជាតិបន្សល់ទុកមកជាច្រើនទសវត្សរ៍មកហើយ។
កោះ សង្សារក៏មានគម្រោងអភិរក្សជីវិតសត្វក្នុងទឹក ដើម្បីអាចឲ្យភ្ញៀវរីករាយនឹងការហែលជ្រមុជទឹកគយគន់ធម្មជាតិក្រោម បាតសមុទ្ររាក់ៗ។ រីឯនៅលើគោកឯណោះវិញ ភ្ញៀវក៏អាចទស្សនាពូជសត្វស្លាបច្រើនប្រភេទនៅកោះបងផងដែរ។
សព្វថ្ងៃ ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រផ្នែកអភិរក្សធម្មជាតិរបស់កោះសង្សារ កំពុងតែសិក្សាលើការបញ្ចេញឧស្ម័នកាបូនក្នុងតំបន់ព្រៃកោងកាង ដើម្បីធ្វើឲ្យទីនេះក្លាយជាជម្រកសត្វស្លាបចម្រុះថែមទៀត។
លោក វ៉េន ម៉ាក់ខាលាម បាននិយាយថា៖ «ការអភិរក្សធម្មជាតិដើរតួនាទីជាកោសិកាយ៉ាងសំខាន់សម្រាប់គម្រោង វិនិយោគកោះសង្សាររបស់យើងនេះ។ បច្ចុប្បន្នយើងមានបុគ្គលិក៥នាក់ធ្វើកិច្ចការលើគម្រោងអភិរក្សយ៉ាង យកចិត្តទុកដាក់»។
ព័ត៌មានបន្ថែមពីកោះសង្សារមាននៅ www.songsaa.com៕ Bangkok Post (ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍)


Friday, 29 June 2012 13:26
រមណីយដ្ឋាន “កោះសង្សារ” ដែល ជា រមណីយដ្ឋាននៃកោះឯកជនមួយស្ថិតនៅ ប្រជុំកោះរុងនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា បាន ក្លាយទៅជាសណ្ឋាគារ និង រមណីយដ្ឋាន ដ៏ល្អ បំផុតគ្មានគូប្រៀប ។ ទេសភាពធម្មជាតិ ខ្សាច់សស្អាត ខ្យល់អាកាសបរិសុទ្ធ ព្រៃឈើដ៏ស្រស់បំព្រង និង សត្វមច្ឆាសម្បូរបែប ជាចំណុច ទាក់ទាញរបស់កោះសង្សារ រួមផ្សំជាមួយការច្នៃប្រឌិត តុបតែង ដ៏ប្រណីត និង ពោរពេញទៅដោយភាពទាក់ទាញ ។ សេវា ដឹកជញ្ជូនពីទីក្រុងព្រះសីហនុទៅកាន់កោះសង្សារចំណាយពេល តែ ៣៥ ទៅ ៤០ នាទី ដោយប្រើនាវាដែលមាន ល្បឿនលឿន និង ធានាសុវត្ថិភាព ។ សេវាដឹកជញ្ជូនភ្ញៀវទេសចរពីទីក្រុង ភ្នំពេញទៅកាន់ក្រុងព្រះសីហនុ ដោយប្រើរថយន្ត BMW 5 ស៊េរីដ៏ប្រណីត ដោយចំណាយពេលប្រមាណ ៥ ម៉ោង ។ “កោះសង្សារ” ជាកោះពីរតូចៗជាប់គ្នា ដែលកោះមួយ មានឈ្មោះថា កោះបង និង កោះមួយទៀតមាន ឈ្មោះថា កោះអូន ហើយពាក្យទាំងពីរបាននាំឱ្យមានឈ្មោះថា “កោះ សង្សារ” ។ “កោះសង្សារ”មាន ២៧ វីឡា ដែលបន្ទប់ទាំងឡាយ អាចមើលឃើញសមុទ្រ និង ព្រៃឈើនៅលើកោះ ។ ផ្ទះវីឡា នីមួយៗមានតម្លៃខុសគ្នា និង រៀបចំតុបតែងប្លែកៗ គ្នា ដោយប្រើសម្ភារៈ និង ឧបករណ៍ដ៏ទំនើបៗតាមស្តង់ដារ ជាសណ្ឋាគារកម្រិតកំពូលនៃពិភពលោក ។ មានអាងហែលទឹក មានស្ប៉ា-ម៉ាស្សា មានប្រព័ន្ធ Wi-fi មានមធ្យោបាយ បម្រើការរៀបមង្គលការ ការមុជ ទឹកមើលផ្កាថ្ម ។ បេះដូងនៃ“កោះសង្សារ”គឺជាភោជនីយដ្ឋានមួយដែលមានឈ្មោះថា Vista Restaurant & Bar ដែលស្ថិត នៅចំកណ្តាលនៃផ្ទះវីឡាសម្រាប់ស្នាក់នៅ ។ ភោជនីយដ្ឋាននេះបានសាងសង់ដោយអាចឱ្យភ្ញៀវមើលឃើញ ទិដ្ឋភាពនៃសមុទ្រ ៣៦០ អង្សា គឺថ្ងៃរះ និង ថ្ងៃលិច ។ តាមការរៀបរាប់ត្រួសៗ និង តាមរយៈរូបថតនេះ តើប្រិយមិត្តមានចំណាប់ អារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរ ? ស្អាត អស្ចារ្យ ! រ៉ូមែនទិកណាស់ ! តែតម្លៃក៏គួរឱ្យ បះសក់ដែរ គឺមួយយប់មានចាប់ពី ១.០៤០ ដុល្លារ ទៅដល់ ៣.០០០ ដុល្លារ ក្នុង មួយបន្ទប់ ។ “កោះសង្សារ”ជាកោះឯកជនមួយដែលរាជរដ្ឋាភិបាលអនុញ្ញាតឱ្យក្រុមហ៊ុន បរទេសមួយវិនិយោគ ។ ក្រុមហ៊ុន ដែលវិនិយោគទុនស្ថាបនា “កោះ សង្សារ” នេះមានសាខាលក់នៅប្រ-ទេសអូស្ត្រាលី នៅប្រទេសឥណ្ឌា នៅ កោះតៃវ៉ាន់ នៅទីក្រុងហុងកុង នៅ ទីក្រុងសិង្ហបុរី នៅប្រទេសបារាំង នៅ ប្រទេសអង់គ្លេស និង នៅកម្ពុជា ៕Written by ភ្នំពេញដេលីញូវ

Written by ភ្នំពេញដេលីញូវ
Thursday, 24 May 2012 12:59
រមណីយដ្ឋានជាច្រើននៅក្នុងទឹកដី ខេត្តបាត់ដំបង ស្ថិតក្នុង ភូមិភាគពាយព្យ នៃប្រទេសកម្ពុជាយើងនេះ រួមមាន រមណីយដ្ឋាន ភ្នំសំពៅ ប្រាសាទបាណន់ អាងកំពីងពួយ ទឹកជ្រោះពេជ្រចិន្តា ជា ដើម ៘ ប៉ុន្តែអ្វីដែលប្លែកជាងនេះទៅទៀតនោះ បើយើងបានធ្វើដំណើរទៅកាន់តំបន់មួយនៃស្រុកសំឡូតជាប់ព្រំដែននោះ យើង នឹងបានឃើញទេសភាពទឹកជ្រោះធម្មជាតិដែលអ្នកស្រុកភូមិក្បែរ នោះដាក់នាមថា ទឹកជ្រោះអូរជាំ ព្រោះទឹកជ្រោះអូរនេះមានសក្តានុពលពីធម្មជាតិដ៏ល្អគួរជាទីមនោរម្យសម្រាប់ទាក់ទាញចក្ខុន្ទ្រិយារម្មណ៍ឱ្យនឹកគិតពី តម្លៃនៃព្រៃធម្មជាតិដ៏ត្រកាលមួយនេះ ។ ទឹកជ្រោះអូរជាំនេះ បើយើងធ្វើដំណើរដោយរថយន្តយើងចំណាយ ពេលតែ ២០ នាទី ចេញពីទីរួមស្រុកសំឡូត នឹងដល់ទីនោះ ។ បច្ចុប្បន្ន នេះយើងនឹងបានសប្បាយជាមួយព្រៃធម្មជាតិដែលដុះនៅតាមដងផ្លូវលំ បត់បែនវែងឆ្ងាយ ហើយពិសេសទៅទៀតនោះពេលយើងក្រឡេកមើល ទៅលើមែកព្រឹក្សា យើងនឹងបានឃើញហ្វូងសត្វបក្សាបក្សី ហើរលាយឡំ នឹងសម្រែកយំទ្រហឹងអឺងកងពេញដងព្រៃគួរជាទីទាក់ទាញ ។ សំឡេងដ៏ កម្របែបនេះបានធ្វើឱ្យ អារម្មណ៍អ្នកទស្សនាបានធូរស្បើយពីក្តីកង្វល់ និង ទុក្ខព្រួយផ្សេងៗ ។ កញ្ញា ស៊ុម ចិន្តា មានអាយុ ២៤ ឆ្នាំ ដើមកំណើតនៅទីរួមខេត្ត បាត់ដំបងបាននិទានអំពីដំណើរកម្សាន្ត របស់នាងប្រាប់អ្នកយកព័ត៌មាន យើងថា នារដូវបុណ្យទានផ្សេងៗនាងក៏ដូចជាមិត្តភក្តិរបស់នាងតែងមក លេងកម្សាន្តក្នុងទឹកដីស្រុកសំឡូតនេះ ព្រោះថានៅទឹកដីនេះមានសក្តានុពល អំណោយផលដល់ផ្នែកកសិកម្ម និង ជាពិសេសជាងគេនោះនាងសំដៅលើទឹកដី ជ្រោះអូរជាំនេះតែម្តង ។ កន្លងមកនាងបាននាំមិត្តរួមការងាររបស់ នាងនៅឯខេត្ត បាត់ដំបង និង រាជធានីភ្នំពេញមកទស្សនា និង ដើរលេងរមណីយដ្ឋានធម្មជាតិ ពោរពេញទៅដោយភាពស្ងាត់ជ្រងំមិនអ៊ូអរដូចរមណីយដ្ឋាននានានោះឡើយ ។ នាងបានបន្តទៀតថា ទឹកជ្រោះអូរជាំនេះមានទេសភាពល្អមែនទែន ហើយតំបន់ ធម្មជាតិមួយនេះទើបតែរកឃើញក្នុងរយៈពេលជាង មួយឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ។ កន្លងមក ទីតាំងនេះជាជម្រកនៃពួកខ្មែរក្រហមស្នាក់នៅ ប៉ុន្តែក្រោយពីមានសមាហរណកម្ម នៅឆ្នាំ ១៩៩៧ តំបន់នេះបានប្រែក្លាយមុខមាត់ថ្មីពីសមរភូមិប្រយុទ្ធមកជាដីចម្ការ ពណ៌បៃតងខៀវខ្ចីញេរពេញទៅដោយដំណាំកសិកម្ម មានដូចជា វាលដំឡូងមីចម្ការ សណ្តែកសៀង និង ដំណាំរួមផ្សំជាច្រើនមុខទៀត ។ និយាយរួមទឹកជ្រោះអូរជាំ នេះមានទីតាំងធំទូលាយ ផ្នែកខាងក្រោមក្រាលដោយថ្ម បាយក្រៀមតូចធំលាយឡំ នឹងពពួកថ្មភក់ ខ្លះមានរាងដូចសត្វអណ្តើក ដំរី ជាដើម ៘ ចំណែកផ្ទៃទឹកវិញ មានពណ៌ខៀវថ្លាយង់ឆ្លុះឃើញដល់បាតដី មានទាំងហ្វូងមច្ឆាគ្រប់ប្រភេទដែល កើតចេញពីធម្មជាតិសុទ្ធៗ ប៉ុន្តែអ្វីដែលយើងត្រេកត្រអាលនោះ គឺទឹកមានសភាព ត្រជាក់ខ្លាំងដូចទឹកអម្រឹត ។ បើអ្នកមិនចេះហែលទឹកទេនោះអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ ថាខ្លាចមិនខានឡើយ ។ កញ្ញា ជា ដាលីន បាននិយាយថា នាងជាអ្នកខេត្តសៀមរាប ពេលនេះនាង បានមកឃើញទឹកជ្រោះអូរជាំ នេះជាលើកទីមួយ ។ អ្វីដែលធ្វើឱ្យនាងមានអារម្មណ៍ ស្រស់ស្រាយនោះ គឺនាងបានទទួលនូវភាព ខុសប្លែក ពោលគឺទឹកជ្រោះនេះមានសភាពល្អ បែបធម្មជាតិ ហើយអ្វីដែលធ្វើឱ្យនាងចាប់ចិត្ត ជាងគេ គឺវាលចម្ការដ៏ស្រស់ខៀវខ្ចីដាច់កន្ទុយ ភ្នែក ។ ទឹកជ្រោះនេះបើរាជរដ្ឋាភិបាលមាន ការអភិវឌ្ឍផ្លូវឱ្យល្អជាងនេះអាចអូសទាញភ្ញៀវ ជាតិ និង អន្តរជាតិបានកាន់តែច្រើន ។ សំខាន់ ទៀតនោះ គឺដំណាំកសិផលដែលបងប្អូនធ្វើ បានហើយអាចលក់ជូនភ្ញៀវជាតិបានដោយមិន បាច់ចំណាយពេលយូរឡើយ ។ កញ្ញាបានបន្ត ថា នៅឆ្នាំក្រោយៗកញ្ញានឹងមកលេងនៅទីនេះ ទៀត ពីព្រោះវាជាទឹកជ្រោះបែបធម្មជាតិសុទ្ធ សាធកម្ររកបានណាស់ ។ ជាចុងបញ្ចប់នាង បានសំណូមពរដល់អាជ្ញាធរមានសមត្ថកិច្ច ជា ពិសេសក្រសួងទេសចរណ៍ សូមមេត្តាគប្បី មកមើល និង ថែរក្សាទឹកជ្រោះអូរជាំនេះផង ព្រោះវាជាសម្បត្តិធម្មជាតិមិនអាចកាត់ថ្លៃ បានរបស់ខ្មែរយើង ។ ការដែលសំខាន់ទៀត នោះសូមឱ្យបងប្អូនអ្នកទេសចរទាំងឡាយត្រូវ ចេះស្រឡាញ់បរិស្ថានឱ្យដូចជាយើងស្រឡាញ់ ខ្លួនរបស់យើង ទើបអាចអូសទាញភ្ញៀវ ទេសចរក្នុងស្រុក និង ក្រៅស្រុកឱ្យមកទស្សនា តំបន់នេះបើមិនដូច្នោះទេទឹកជ្រោះអូរធម្មជាតិ នេះនឹងក្លាយជាបរិស្ថានមិនល្អទៅថ្ងៃមុខជាក់ ជាមិនខាន ៕

Written by ភ្នំពេញដេលីញូវ
Monday, 04 June 2012 13:17
ប្រាសាទបុរាណមួយមានអាយុកាល រាប់រយឆ្នាំមកហើយ សង់ពីឥដ្ឋតាន់ ស្ថិតនៅក្នុងវត្ត បារាយណ៍ ឃុំបារាយណ៍ ស្រុកទ្រាំង ខេត្តតាកែវ ។ តាំងពីដើម រៀងមកពួកអ្នកស្រុកនាំគ្នាហៅ ឈ្មោះ ប្រាសាទនេះថា ប្រាសាទសក់ក្រអូប តែឥឡូវ មានឈ្មោះថ្មីមួយទៀតថា ប្រាសាទ ជបពល ស្របពេលកូនប្រាសាទនេះបានចូលជាសម្បត្តិបេតិកភណ្ឌខេត្ត នៅឆ្នាំ ២០១០ ។ ប្រាសាទបុរាណមួយនេះជាប់ទាក់ទងនឹងរឿងអាថ៌កំបាំងអប្បិយជំនឿប្លែកៗ និង រឿងរ៉ាវប្រវត្តិសាស្ត្រក្នុង អតីតកាលជាមួយស្តេច បាយ៉ង់ និង មហេសី ព្រះ នាង សក់ក្រអូប ។ ទីតាំងប្រាសាទសព្វថ្ងៃស្ថិតនៅខាងលិចជាប់នឹងព្រះវិហារវត្ត បារាយណ៍ ដែលមានដើមគគីរធំៗ និង គូទឹកព័ទ្ធជុំវិញ ។ ឆ្លងកាត់សម័យកាល ក្នុងភ្លើងសង្គ្រាមរាប់មិនអស់បានធ្វើឱ្យកំពូលប្រាសាទបាក់ធ្លាក់ សព្វថ្ងៃនៅសល់ តែតួប៉ុណ្ណោះ ។ ប្រាសាទសក់ក្រអូបនេះមានបណ្តោយលិចកើត ៧ ម៉ែត្រ ទទឹង ជើងត្បូង ៦ ម៉ែត្រ និង កម្ពស់ ៧ ម៉ែត្រ ដែលមានទ្វារចេញចូលនៅទិសខាងកើត ។ ចាស់ទុំប្រចាំតំបន់នេះតំណាលថា ប្រាសាទបុរាណមួយនេះមិនដឹងជាសាង ក្នុងសតវត្សរ៍ទីប៉ុន្មានទេ គ្រាន់តែដឹងថា កសាងក្នុងសម័យកាលស្តេច បាយ៉ង់ និង អគ្គមហេសី សក់ក្រអូប ។ នៅខាងក្នុងប្រាសាទមានរូងមួយខាងក្រោម ដីបត់បែន ប្រវែង ៣០ គីឡូម៉ែត្រ ទៅភ្ជាប់នឹងភ្នំជីសូរឯណោះ ។ កាលជំនាន់ស្តេច បាយ៉ង់ និង ព្រះនាង សក់ក្រអូប រូងខាងក្រោមដីនេះជាទីកន្លែងរៀបទ័ពមុនចេញទៅ ច្បាំង ។ កន្លងមកធ្លាប់មានព្រះសង្ឃធុតង្គមួយអង្គបាននិមន្តទៅភ្នំជីសូរ ដោយធ្វើ ដំណើរតាមរូងភ្នំក្រោមដីនេះប្រកបដោយសុវត្ថិភាព ។ នៅក្នុងរូងនោះព្រះអង្គ មានថេរដីកាប្រាប់ថា ងងឹតដូចយប់ កន្លែងខ្លះមានទឹកដក់ត្រឹមស្មងជើង និង មាន សត្វអាសិរ្ពិសតូចធំរស់នៅក្នុងនោះទៀតផង ។ លុះមកដល់របប ប៉ុល ពត មាត់រូងក្នុងប្រាសាទត្រូវគេចាក់ស៊ីម៉ងត៍បិទ សន្ធប់ជិត ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃនេះអ្នក ស្រុកខ្លះមិនហ៊ានចូលទៅក្នុងប្រាសាទនោះឡើយ ។ ពីដើមព្រះបាទ បាយ៉ង៉់ និង ព្រះនាង សក់ក្រអូប គង់នៅ ក្នុងប្រាសាទនេះ ហើយ តែងត្រាច់ចរពួកទ័ព និង រេហ៍ពលសេនាតាមរូងក្រោមដីទៅភ្នំជីសូរ ។ ជារៀង រាល់ថ្ងៃ ១៣ , ១៤ និង ១៥ កើត ខែកត្តិក ប្រជារាស្ត្រតែងរៀបចំពិធីបុណ្យ ប្រណាំងទូកប្រចាំឆ្នាំនៅក្នុងទន្លេមួយស្ថិតនៅខាងកើតប្រាសាទក្រោមអធិបតី-ភាពដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់នៃស្តេច បាយ៉ង់ និង ព្រះនាង សក់ក្រអូប ។ សព្វថ្ងៃកន្លែងដែល ប្រណាំងទូកនោះអ្នកស្រុកហៅថា ទន្លេអុំ តែមានទឹកតែនៅខែវស្សាប៉ុណ្ណោះ លុះរដូវប្រាំងត្រូវក្លាយជាដីគោក ។ នៅខាងត្បូងប្រាសាទមានកូនភ្នំមួយដែល រាល់ថ្ងៃខែដាច់ និង ពេញបូណ៌មី ស្តេច បាយ៉ង់ តែងទៅកោរសក់នៅទីនោះ ។ ទីកន្លែងនោះអ្នកស្រុកនាំគ្នាហៅថា ភ្នំបាយ៉ង់កោរ តែក្រោយមកអ្នកភូមិជុំវិញ តែងនាំគ្នាកាប់គាស់ទម្លាយភ្នំនោះយកដីទៅចាក់ធ្វើភូមិសង់ផ្ទះ ។ ឥឡូវភ្នំនោះ ត្រូវរាបអស់ក្លាយទៅជាទួលតូចមួយ ហើយគេនាំគ្នាហៅថា ទួលបាយ៉ង់កោរ វិញ ។ ដោយព្រះចៅអធិការវត្តព្រះនាម អ៊ូ សុវណ្ណឌី និមន្តទៅភ្នំពេញ ទើបលោក យាយ សង ជាដូនជីនៅវត្តបារាយណ៍ នេះរៀបរាប់អំពីប្រាសាទថា ប្រាសាទ សក់ក្រអូបនេះបានចូលជាសម្បត្តិបេតិកភណ្ឌខេត្តនៅឆ្នាំ ២០១០ ដោយទទួល បានឈ្មោះថ្មីមួយទៀតថា ប្រាសាទជបពល ។ កាលលោកយាយនៅក្មេងតែង មកឃ្វាលគោឱ្យស៊ីស្មៅ នៅជុំវិញប្រាសាទតែងឃើញអ្នកត្រង់បង្ហាញខ្លួនជាញឹកញាប់ ។ ភាគច្រើនអ្នកត្រង់នោះមានភិនភាគជា ដូនចាស់ឯកសណ្ឋានអាវជ្រៅ បួងសក់ក្បាល ដៃម្ខាងយួរកន្ត្រកស្លា និង ដៃម្ខាងទៀតកាន់តាំងយូបាំង ។ ដូន ចាស់ចម្លែកនោះតែងសួរ លោកយាយ និង ក្មេងៗឃ្វាលគោឯទៀតថា ផ្លូវណា ទៅភ្នំជីសូរ ប៉ុន្តែក្មេងៗទាំងនោះគ្រវីក្បាលឆ្លើយថា មិនស្គាល់ឡើយ ។ មួយ សន្ទុះដូនចាស់នោះក៏ដើរចូលក្នុងប្រាសាទចុះទៅក្នុងរូងក្រោមដី ហើយអ្នកស្រុក យល់ថា ដូនចាស់នោះ គឺជាអ្នកត្រង់បង់បត់ ។ លោកយាយ សង ប្រាប់ទៀតថា កាលមាត់រូងមិនទាន់បិទ រៀងរាល់ថ្ងៃ សីលឱ្យតែដល់ថ្ងៃត្រង់តែង មានពស់ត្បាល់ ពស់អង្រែប៉ុនមនុស្សធំចេញមកឱ្យ អ្នកស្រុកឃើញជាប្រចាំ ។ មកដល់សម័យ ប៉ុល ពត ពស់ដ៏ធំមួយ ក្បាលត្រូវគេ សម្លាប់យកទៅធ្វើជាអាហារ ។ ចំណែកមនុស្ស ១០៨ នាក់ ដែលបានស៊ីសាច់ ពស់នោះ បន្ទាប់ពីស៊ីហើយត្រូវចុកញេះរាកមួលប្រកាច់ប្រកិនស្លាប់គ្មានសល់ ម្នាក់ឡើយ ។ លោកយាយ សង បញ្ជាក់ថា រូងក្រោមដីក្នុងប្រាសាទនេះមនុស្សយើង ធម្មតាមិនហ៊ានចូលឡើយ លុះត្រាតែ មនុស្សកាន់សច្ចៈទៀងត្រង់ទើបចូលទៅ បានដោយពុំមានគ្រោះថ្នាក់ ។ ប្រាសាទសក់ក្រអូប ឬ ជបពល សព្វថ្ងៃថែរក្សា ដោយបារមីលោកយាយ សុខ ដែលមានឫទ្ធិអំណាចខ្លាំងពូកែស័ក្តិសិទ្ធិ ។ ជុំវិញប្រាសាទពីដើមមានបារាយណ៍ទឹកថ្លាព័ទ្ធជុំវិញ និង មានត្រឹបដុះលើ ទឹកក្រាស់ឃ្មឹក ទោះបីដើរជាន់ មិនលិចឡើយ ហើយជាទីលំនៅនៃត្រីអណ្តែង និង អន្ទង់សទៀតផង ។ អ្នកមីង ង៉ែត ឡាត់ បានមានប្រសាសន៍ឱ្យដឹងដែរថា ប្តីរបស់គាត់ធ្វើ អាចារ្យវត្តបារាយណ៍នេះ ហើយគាត់ អាចដឹងប្រវត្តិប្រាសាទនេះបានខ្លះៗដែរ ។ ទំនៀមទម្លាប់ពីដើមមក អ្នកស្រុកតែងនិយមហៅថា ប្រាសាទ សក់ក្រអូប ប៉ុន្តែ សព្វថ្ងៃនៅក្នុងឯកសារមន្ទីរវប្បធម៌ខេត្តមានឈ្មោះផ្លូវការថា ប្រាសាទជបពល ។ ទឹកដីជុំវិញប្រាសាទនេះ ហើយជាភ្នំបាយ៉ង់កោរចាស់ តែក្រោយមកស្តេច បាយ៉ង់ និង ព្រះនាង សក់ក្រអូប ផ្លាស់ប្តូរទៅគង់នៅភ្នំមួយ ឯស្រុកគិរីវង់វិញ ដោយកសាង ប្រាសាទនៅទីនោះច្រើន ។ ភ្នំនោះក៏ជាប់ឈ្មោះជាភ្នំបាយ៉ង់កោរដែររហូតមកទល់ ឥឡូវនេះ ប៉ុន្តែមានគេស្គាល់ជាផ្លូវការច្រើនជាងនៅវត្តបារាយណ៍យើងនេះ ។ អ្នកមីងឱ្យដឹងទៀតថា កាលគាត់នៅក្មេងនាជុំវិញប្រាសាទ និង តាមមាត់ ស្រះសុទ្ធតែដើមបាយ៉ង់ ចេញឫសធំៗចោលស្រមោលនៅក្នុងទឹកថ្លាដូចកញ្ចក់ ។ គាត់តែងទៅអង្គុយលេងលើឫសឈើនោះក្បែរមាត់ទឹក គយគន់ប្រាសាទបុរាណ ចងក្រងបានជាអនុស្សាវរីយ៍មួយដែលមិនអាចបំភ្លេច ។ នៅក្នុងស្រះទឹកជិត ប្រាសាទ ពីដើមព្រះចៅអធិការមានចិញ្ចឹមក្រពើដ៏ធំមួយក្បាល តែបន្ទាប់ពីក្រពើ នេះខាំមនុស្សស្លាប់ម្នាក់ អ្នកស្រុកក៏នាំគ្នា សម្លាប់ក្រពើនោះវិញ ។ ត្រង់ចំណុចនេះមានមតិខ្លះនិយាយផ្ទុយពីអ្នកមីង ង៉ែត ឡាត់ ថា ក្រពើមួយ ក្បាលនេះមានផ្កាយសនៅលើ ក្បាល មានបារមីថែរក្សា មានទំនាក់ទំនងជាមួយ ប្រាសាទសក់ក្រអូបដែរ ។ ក្រពើនេះកាចខ្លាំងណាស់ គេចងច្រវាក់នៅមួយកន្លែង តែបន្ទាប់ពីខាំមនុស្សលេបចូលទៅក្នុងញេះវាក៏ស្ទុះរើដាច់ច្រវាក់ឡើងទៅសំងំ ក្នុងទន្លេអុំខាងកើតប្រាសាទ ។ អ្នកស្រុក និង ក្រុមគ្រួសារអ្នកស្លាប់បានរៀបចំ គ្រឿងតង្វាយផ្សេងៗ និង ប្រគំភ្លេងពិណពាទ្យនៅមាត់ទន្លេ បួងសួងម្ចាស់ទឹក ម្ចាស់ដីដើម្បីសុំចាប់ក្រពើ ។ នៅពេលកំពុងធ្វើពិធីបួងសួង ក្រពើនោះមិនព្រម ឱ្យចាប់ឡើយ គ្រាន់តែងើបក្បាលកណ្តាលទឹកទន្លេឱ្យឃើញប៉ុណ្ណោះ ។ លុះមក ដល់សព្វថ្ងៃនេះក្រពើនោះមិនដឹងជាទៅរស់នៅទីណាឡើយ ទោះបីទឹកទន្លេរីង គោកក៏មិនឃើញដែរ ។ សព្វថ្ងៃទោះបីក្រពើនោះបាត់ខ្លួនពិតមែន ប៉ុន្តែនៅក្បែរមាត់ស្រះជិត ប្រាសាទគេបានកសាងរូបចម្លាក់ក្រពើហាមាត់តំណាងឱ្យក្រពើដែលបាត់ទៅដើម្បី ថ្វាយបារមីដែលថែរក្សានៅទីនេះវិញ ៕

Written by ភ្នំពេញដេលីញូវ
Monday, 25 June 2012 13:29
នៅក្នុងភូមិមួយដែលមានប្រជាពលរដ្ឋ ខ្មែររស់នៅ រាប់រយរាប់ពាន់គ្រួសារតាំងពី ដូនតារៀងមកនោះ យើងក៏បាន ឃើញ មានផ្ទះបីទៅបួនខ្នងបានដាក់ឈ្មោះថ្មី មួយបន្ថែមទៀត ថា “ភូមិខ្មែរ” ។ ឈ្មោះនេះ ពិតជាចាប់អារម្មណ៍បំផុតសម្រាប់ មហាជនដែលមិនធ្លាប់បានចូល ទៅដល់ទីនេះ គ្រាន់តែបាន ឃើញស្លាកសញ្ញាដាក់តាំងនៅពីខាងមុខ ម្នាក់ៗបានចោទ ជាចម្ងល់សួរខ្លួនឯងថា “តើមានអ្វីប្លែក” បានជាភូមិមួយនេះ សុទ្ធតែប្រជាពលរដ្ឋខ្មែររស់នៅហើយដាក់ឈ្មោះថា“ភូមិខ្មែរ” បន្ថែមទៀតនោះ ? ប៉ុន្តែវាំងននអាថ៌កំបាំងនៅទីនោះនឹងលាត ត្រដាងឱ្យឃើញនៅពេលលោកអ្នកបានចូលទៅ លេង ។ ពិតជាមិនពិបាកក្នុងការមកស្គាល់“ភូមិខ្មែរ” នេះ ឡើយ ប្រសិនបើអស់លោកបានធ្វើដំណើរចេញពីក្រុង ភ្នំពេញឆ្ពោះទៅកាន់ខេត្តសៀមរាប តាមបណ្តោយផ្លូវ ជាតិលេខ 6A និង ផ្លូវជាតិលេខ ៦ ទៅដល់ទីប្រជុំជន ស្គន់បត់ទៅខេត្តកំពង់ធំ ធ្វើដំណើរតាមរថយន្តប្រហែល ជាកន្លះម៉ោង យើងនឹងបានទៅដល់ភូមិមួយឈ្មោះថា ភូមិ សំរោង ឃុំបារាយណ៍ ស្រុកបារាយណ៍ ខេត្តកំពង់ធំ ត្រង់ ចន្លោះគីឡូម៉ែត្រលេខ ៤៣-៤៤ ។ នៅខាងឆ្វេងដៃយើង នឹងបានឃើញផ្ទះរបៀបជាផ្ទះបុរាណ តូចៗបី-បួនខ្នងសង់ លើផ្ទៃដីជាងមួយហិកតារ ហ៊ុមព័ទ្ធដោយរុក្ខជាតិចម្រុះ តូច-ធំ និង ដើមត្នោតជាកេរដូនតាជាច្រើនដើមដុះតម្រៀប គ្នាជាជួរដូចជារបងដែលគេដាំទុក ។ ក្រឡេកមកមើលក្នុង បរិវេណទីធ្លាវិញក្រាលក្រួសក្រហមយ៉ាងស្អាត កន្លែង ណាក៏ដូចកន្លែងណាដែរ គឺគ្មានសំរាមមួយសរសៃ ឡើយ ។ លើសពីនេះទៅទៀតយើងនឹងបានឃើញ ផ្ទះតូចធំ និង តូបតូចៗល្មមដែលបានតុបតែងជារបស់ ខ្មែរ ជាស្នាដៃកូនខ្មែរពិតៗតាំងពីតុ កៅអី អង្រឹង ។ ស្ពានកោងឆ្លងកាត់ពីតូបមួយទៅតូបមួយមើលទៅគួរ ជាទីចាប់អារម្មណ៍ក្រៃលែង ដែលធ្វើឱ្យអ្នកដំណើរ ដែលបានមកលម្ហែកាយនៅទីនេះបានត្រជាក់ចិត្តធូរ ស្បើយពីអារម្មណ៍ហ្មងសៅមែន ហើយពោលស្ងើច សរសើរពីការតុបតែងរបស់កូនខ្មែរជាក់ជាមិនខាន ឡើយ ។ និយាយរួមអ្វីៗនៅក្នុងភូមិខ្មែរនេះសុទ្ធសឹង តែជារបស់“ខ្មែរពិតៗ” ។ ជួបជាមួយបងស្រី សេង ផល្លីម អាយុ ៣១ ឆ្នាំ អ្នកចាត់ចែងការងារនៅក្នុងភូមិខ្មែរ ដែលជា មេការទទួលមើល ការខុសត្រូវបានរៀបរាប់ប្រាប់ពី មូលហេតុដែលដាក់ឈ្មោះថា “ភូមិខ្មែរ”នេះឱ្យបាន ដឹងថា ភូមិមួយនេះ ម្ចាស់របស់វាមិនមែនជាជនជាតិ ខ្មែរទេ គឺជនជាតិម៉ាឡេស៊ីម្នាក់ឈ្មោះ ឌីង អេស្ទើរ ភេទស្រី ( កញ្ញា ) ។ គាត់មាន និស្ស័យស្រឡាញ្ញ់ ចូលចិត្តរបស់របរបែបក្បូរក្បាច់រចនាជារបស់ខ្មែរ ដូច្នេះទើបគាត់បានចាត់ចែងទីកន្លែងនេះរបៀបជា របស់ខ្មែរពិតៗ ហើយដាក់ឈ្មោះថា ភូមិខ្មែរ តាំងពី ឆ្នាំ ២០០៦ មកម៉្លេះ ក្នុងគោលបំណងបង្កើតជាតំបន់ ទេសចរណ៍សហគមន៍ខ្មែរតូចមួយ ។ ម៉្យាងទៀតចង់ ឱ្យកូនខ្មែរមួយចំនួនមានការងារធ្វើនៅទីនេះ ។ គាត់ បន្តថា អ្នកបម្រើការងារក្នុងទីនេះទាំងជាងដប់នាក់ សុទ្ធតែជាកូនខ្មែរទាំងអស់ ឯម្ហូបអាហារសម្រាប់ បម្រើភ្ញៀវវិញក៏សុទ្ធសឹងជាម្ហូបខ្មែរដែរ តែក៏នៅមាន ម្ហូបបរទេសខ្លះដែរដើម្បីបំពេញតម្រូវការភ្ញៀវដែល បានចូលមកទស្សនា ។ លក្ខណៈពិសេសធ្វើ ឱ្យភ្ញៀវចាប់អារម្មណ៍ បងស្រីបញ្ជាក់ថា យើងមាន ផ្ទះតូចៗ អង្គុយលេងខាងលើក៏បាន ខាងក្រោមមកក៏ បាន អង្រឹងដេកលេងជាមួយ ទិដ្ឋភាពរចនាប្លែកៗ មាន ទាំងកន្លែងអង្គុយលេងលើចុងឈើទៀតផង ។ គ្រាន់តែឈានជើងចូលដល់ខ្លោងទ្វារ “ភូមិ ខ្មែរ” នេះ យើងនឹងបានឃើញមុនគេនូវលោកតា ចាស់ម្នាក់កោងៗ ដែលជាអ្នកជំនាញសម្អាត និង តុបតែងក្នុងទីធ្លាទាំងមូល ឈ្មោះ អ៊ុល រើម វ័យ ៦៣ ឆ្នាំ បានឱ្យដឹងថា គាត់បានមកធ្វើការងារជាអ្នកសម្អាត នៅទីនេះអស់រយៈពេលបីឆ្នាំហើយ ដោយទទួលបាន ប្រាក់បៀវត្សរ៍ សមល្មមអាចទទួលយកបាន ។ គាត់ បានបញ្ជាក់ប្រាប់ពីទឹកចិត្តស្មោះត្រង់ថា “ទាល់តែ ប្រឹងធ្វើឱ្យស្អាតទើបមានមនុស្សមកចូលលេងកម្សាន្ត វាមិនខុសអ្វីពីយើងជីកអន្លង់ទេ លុះត្រាតែមាត់អន្លង់ ស្អាតទើបត្រីវាចូលណា៎ក្មួយ” ។ គាត់បានប្រាប់ថា ដោយមើលឃើញពីទីធ្លា បរិវេណកន្លែងអង្គុយ ដេកលេង និង ទិដ្ឋភាពប្លែកៗ នេះក៏មាន ផលិតកម្មពីភ្នំពេញមកថតភាពយន្តដែរ គឺ នៅក្នុងរឿង “ភូមិខ្ញុំស្រស់ឆើតឆាយ”

រមណីយដ្ឋានផ្សេងៗ...

រមណីយដ្ឋានផ្សេងៗ...

-វិទ្យុមិត្តភាពចិន

ចំនួនប្រទេសនៅក្នុងពិភពលោក